Zijn buik vertoont een groot litteken dat hem doet denken aan een episode die hij doorbracht op de intensive care van een ziekenhuis in Rio. Hij is de fotograaf van deze foto - Andreas Weiser. Het was een moeilijke maar belangrijke tijd voor hem, zegt hij. Tien jaar later komt hij in een piepklein dorpje op het Braziliaanse eiland Boipeba een visser tegen met een soortgelijk litteken. Hij vraagt zich af wat zijn verhaal is en wordt geraakt door de oprechtheid van de man.
De man verdwijnt even in zijn hutje. Als hij terugkomt, draagt hij een handvol kleine steentjes. Het zijn nierstenen, verantwoordelijk voor het litteken op zijn buik en nu een gelegenheid om te praten over zijn eigen biografie maar ook over het verhaal van zijn dorp. 20 jaar geleden was Boipeba een vissersdorp in een slaap ver van de moderne wereld. Aan die tijd kwam een einde door de versnelde ontwikkeling van Boipeba als vakantiebestemming.
Sommige Europese en Braziliaanse hoteleigenaren hebben zich echter ingespannen om een duurzamer toerisme in Boipeba vorm te geven. Als gemeenschappelijke organisatie proberen ze de sociale en ecologische effecten op een aanvaardbaar niveau te houden.
Toch blijft de snelheid waarmee zijn dorp is veranderd voor de visser moeilijk te bevatten. Het lijkt hem nog steeds een wonder om iemand aan de telefoon te spreken die aan de andere kant van het eiland woont. En het lijkt absurd om je voor te stellen dat mensen reizen in deze massieve stalen voorwerpen die hoog boven hem dampsporen naar de diepblauwe lucht trekken.
Terwijl ze praten maakt Andreas Weiser deze foto's van het litteken dat ze delen, zelfs van de nierstenen.
Als hij vier jaar later in april 2012 terugkeert naar Boipeba voor meer foto's, realiseert hij zich dat de man een stuk ouder is geworden sinds hun laatste ontmoeting. In de voren van de man bespeurt de fotograaf symptomen van een hard leven in armoede.
Verandering heeft zijn sporen achtergelaten in het leven van de voormalige visser. In plaats van zijn netten uit te werpen, probeert hij tegenwoordig zijn brood te verdienen door gevlochten manden aan toeristen te verkopen. Sinds offshore gasvoorraden worden geëxploiteerd, is de visserij afgenomen omdat het niet meer de moeite waard is: er is geen vis. In plaats daarvan zijn er nu toeristen. De fotograaf zucht: “De koers van de wereld.” Maar deze cursus is niet onvermijdelijk en met Andreas Weiser hopen we deze vorm te geven in de richting van een doelstelling van eerlijkheid en sociale gelijkheid.
