“Als het moeilijker wordt, wordt het verhaal beter”

Ingetje Tadros' talent is om met haar camera de triomfen, tragiek en diversiteit in het leven van mensen vast te leggen. Door haar documentaire stijl van fotograferen confronteert en provoceert ze om de humanitaire zaak te helpen, en brengt ze een boodschap over door de verhalen van mensen te vertellen. Geboren in Nederland, noemt Ingetje nu Broome (West-Australië) haar thuis.

Hoe raakte je geïnteresseerd in fotografie?

Mijn vader was amateurfotograaf en wat er ook gebeurde in het gezin en op vakantie, hij had zijn Canon bij zich. Toen ik op 17-jarige leeftijd voor het eerst het huis verliet en naar een kibboets in Israël ging, was het eerste wat ik deed een camera kopen – ik geloof dat het een Pentax. Sindsdien heb ik een camera bij me gehad, omdat ik gewoon dol was op het maken van foto's (kanttekening: ik zeg niet graag "ik maak een foto", wat mij betreft, het is niet alleen "nemen", het is het 'maken' (wachten op dat moment, compensatie, licht... eigenlijk vele factoren) Ik denk dat het altijd een manier is geweest om mezelf uit te drukken door de lens, en om indrukken te delen met anderen, die om wat voor reden dan ook niet hadden de middelen om zelf te reizen.

U zegt over uzelf dat uw „ethos geworteld is in sociale documentaire fotografie en een verhalenverteller zijn.“ Kunt u dit voor ons nader toelichten?

Nog geen vier jaar geleden begon ik mijn fotografisch werk serieus te nemen. En ik begon mezelf uit te dagen door contact op te nemen met bureaus zoals Getty Images, gewoon om te zien of ze mijn werk leuk zouden vinden. En dat deden ze, en ik werd een medewerker voor Getty, daarna voor Aurora, dan voor Corbis . Toen slaagde ik erin een stringer te worden voor Getty en Demotix en begon freelance werk te doen voor enkele kranten. Maar na een paar jaar begon ik er een hekel aan te krijgen, omdat ik het gevoel had dat ik 'iets' miste. Toen vertelde een vriend me dat ik aan een aantal workshops moest deelnemen, en dat bracht me in de richting van documentaire en verhalen vertellen. Deze workshops brachten mijn fotografie naar een geheel nieuw niveau, en ik besloot het stuur om te draaien en op zoek te gaan naar verhalen - verhalen die me interesseerden en waar ik gepassioneerd door raakte. Deze verhalen hebben een betekenis, een ziel, en ik geloof dat mijn werk op deze manier sterker en echter wordt. Ik heb het gevoel dat wanneer je een verhaal echt 'beleeft', het verhaal op dat moment krachtig wordt – en je stopt met 'langskomen', zoals ik deed met mijn reisfotografie.

Wanneer en waarom heb je Australië vervangen door je geboorteland Nederland?

Als jong kind heb ik altijd al willen ontdekken en reizen, maar ik zag mezelf niet in Nederland blijven. Inmiddels heb ik meer dan 50 landen bereisd sinds ik 17 was. Toen ik Romani ontmoette, nu al bijna 30 jaar mijn man, besloten we om in Australië te gaan wonen. Ik was in die tijd reisagent voor een Frans bedrijf, Nouvelles Frontiers, in Rotterdam en omdat de lonen laag waren, konden we stand-by tickets gebruiken. Op een keer kon ik Romani meenemen naar Australië. Ik werd verliefd op dit land en wist toen we vertrokken dat ik terug zou komen. Dat gebeurde veel later - eerst woonde ik een jaar in Egypte, aangezien Romani Egyptisch is, en aangezien we aanvankelijk niet in staat waren om Australië binnen te komen, besloten we om naar Nieuw-Zeeland te verhuizen. We waren er nog nooit geweest, we hadden net een visum aangevraagd en hadden geluk – en hebben twaalf jaar in Nieuw-Zeeland gewoond. Toen, in 2001, hebben we alles verkocht en zijn we gaan reizen met onze twee kinderen (8 en 10 jaar). We waren meer dan twee jaar onderweg en kwamen terecht in Broome, West-Australië.

Hoe ziet een goede fotograaf eruit?

Lang en blond, haha. Een goede fotograaf is voor mij degene die in één beeld een verhaal weet te vertellen.

Welke van uw eigen capaciteiten of eigenschappen zijn nuttig gebleken voor u als fotograaf?

Verbinding kunnen maken, en dat kan ik makkelijk, want ik krijg dat 'zekere gevoel' als ik iets zie – dan weet ik dat ik ervoor moet gaan. De rest volgt gewoon. Als een situatie moeilijk wordt en ik word uitgedaagd, heb ik het gevoel dat ik er nog harder voor moet gaan. Ik hou van dit 'op het randje'-gevoel. Ik luister echt naar mezelf en ben impulsief. Als het moeilijker wordt, wordt het beter, zeg ik altijd tegen mezelf. Ook, om met respect te benaderen, een glimlach en een grap kunnen wonderen verrichten. Sinds ik documentaires maak, probeer ik zelfs langzamer te werken, minder te fotograferen. Soms maak ik geen foto, dan vragen de mensen me "waar is je camera, je moet foto's maken". Dat is wat ik leuk vind, als ik een langer project doe, om verbinding te maken en dingen te ontvouwen. Om via deze verbindingen te creëren en de tijd te nemen, om bij de mensen te zitten, een praatje te maken – en ik vind het altijd leuk om ze te vertellen wat ik probeer te bereiken, hoe ik bepaalde dingen zie. En vaak geven mensen me tijdens deze gesprekken ook hun gedachten en ideeën. Vaak heb ik foto's gemaakt om de afbeeldingen terug te sturen, vaak gebruik ik ze niet eens, maar het is om een ​​relatie te creëren. Zeker met mijn persoonlijke langetermijnbenadering helpt dit echt om een ​​relatie op te bouwen. En onderweg maak ik goede vrienden!

Wat maakt een handelsmerk van Ingetje Tadros tot een foto?

Goede vraag! Ik hoop dat ik al zo ver ben gekomen, maar aangezien ik een paar verhalen heb gedaan zoals Gekooide mensen op Bali en Kennedy heuvel, Ik heb nu het gevoel dat ik een meer consistente stijl krijg: ik probeer een verhaal in beeld te krijgen en confronteer en laat graag de rauwheid van alles zien. Ik kom ook graag dichtbij, maar ben me ervan bewust dat ik ook een stap terug moet doen.

En welke is jouw favoriet? Waarom?

Ik vind deze erg moeilijk te beantwoorden, aangezien elk verhaal een of twee 'bijzondere' afbeeldingen heeft. Dan zijn er ook de emoties die erachter zitten, en hoe ik dat beeld heb kunnen maken en wat de situatie toen was. Onderstaande afbeelding is er een die me tot op de dag van vandaag achtervolgt: Kadek was vastgeketend en opgesloten door zijn broer, die bang is hem vrij te laten, “omdat hij te agressief is”. Eerst werd Kadek in 2004 vastgehouden met een ketting, maar in 2013 kwam er een blok hout bij. Alleen in een kamer zitten met een geketende en naakte persoon op alleen een bamboe bed, is heel confronterend! Hoe kun je op een respectvolle manier foto's maken? Ik besloot dat dit verhaal verteld moest worden, mensen moeten het zien, want dit is onmenselijk, mensen mogen niet zo behandeld worden.

Dit andere beeld, “The Woman and the Chicken”, maakt me blij: ik nam het in een fractie van een seconde terwijl ik langs haar liep. Dit is in Orissa in India. Je ziet dat het verschil tussen beide beelden enorm is en dat de waarnemer een heel ander gevoel krijgt door ernaar te kijken.

Hoe ziet uw portefeuille er over tien jaar uit?

Ook een lastige vraag. Mijn droom is om verhalen te vinden die verteld moeten worden – en ja, ik weet dat het klinkt als een cliché, maar er zijn er nog veel te vertellen. Maar ergens een verhaal in zien en het realiseren zijn twee heel verschillende dingen, en dan toegang krijgen is weer iets anders. Ik zeg altijd 'als ik eenmaal binnen ben, dan gaat het veel makkelijker'. En omdat ik alleen werk, heb ik geen bureau achter me - ik raak niet ingebed en alles wordt uit eigen middelen gefinancierd. Dit kan het soms moeilijk maken, heel moeilijk, en het kan ook een eenzame reis zijn. Dus voor mij, om een ​​verhaal als te krijgen Gekooide mensen op Bali gepubliceerd, en dan een grote prijs in ontvangst nemen – dat zijn de dingen die me op de been houden. Voorlopig blijf ik gewoon doen wat ik doe, en mijn doel voor mijn persoonlijk project Dit is mijn land is om een ​​boek te maken, maar ik ben nog niet klaar.

Je werkt momenteel samen met Amnesty International Australia aan een campagne rond onrechtvaardigheid door inheemse jongeren in de Kimberley (West-Australië). Kun je ons iets vertellen over dit project?

Ik kreeg voor deze campagne een contract met Amnesty International Australia voor een vijfdaagse opdracht in de Kimberley in februari 2015. Amnesty's project documenteerde in woord en beeld een breed scala aan individuele verhalen met betrekking tot de oververtegenwoordiging van inheemse kinderen in detentie.

Voor je project "Caged Humans in Bali" heb je in 2014 de "Best Photojournalism Award" van de United Nations Association of Australia gewonnen. Waar ging dit project over?

Dit was absoluut ongepland en onverwacht. Ik zou deelnemen aan een workshop waarvan ik dacht dat het een goed idee zou zijn om meer over mezelf als fotograaf te leren, en om meer aan mijn stijl te werken enz. Maar toen ik erachter kwam dat het op Bali zou zijn, weigerde ik bijna , omdat het me niet aansprak: ik was meer dan acht keer op Bali geweest en ik dacht dat ik alles had gezien. Ook vond ik het niet aantrekkelijk om in een groep te werken, dus ik was bereid deze over te slaan. Uiteindelijk kwamen we overeen dat ik het allemaal zelf mocht uitzoeken – een verhaal, een thema – en dat ik buiten de groep zou werken, en dus begon ik onderzoek te doen op Bali.

Kort daarna hoorde ik over Pasung, een methode om geesteszieken in bedwang te houden, en dat er een organisatie was die deze gezinnen helpt. Ik heb geprobeerd contact met ze op te nemen, gemaild, gebeld, maar geen antwoord ooit; en nogmaals, als het moeilijker wordt, werk ik harder, en na verschillende e-mails en chats waren ze niet geïnteresseerd, omdat ze een slechte ervaring hadden opgedaan met een andere fotograaf. Toen besloot ik de workshop bij te wonen, en ik ging twee dagen te vroeg - op deze manier slaagde ik erin een afspraak te maken met de Suryani Instituut! We hadden een heel serieus gesprek en na tien minuten wachten zeiden ze dat ik de volgende dag kon beginnen. Een geweldige ervaring en ik heb meer dan 21 mensen in en buiten Pasung gefotografeerd. Met mijn docenten in de workshop zat ik elke avond te editen – een zeer intense ervaring en ik heb zoveel geleerd. Een ding dat ik me heel levendig herinner is 'mindfulness', en om gewoon te kunnen 'zijn' in deze intense momenten met menselijk leed, en om foto's te maken. Dit is iets wat ik nog nooit eerder had meegemaakt. En om heel eerlijk te zijn, achtervolgt het me soms tot op de dag van vandaag. Ik had het geluk om bij mijn docenten te zijn, en erover te praten en over hoe je 'onderwerpen' (ik zeg liever mensen) benadert, hoe je deze momenten vastlegt…. Het kwam voor mij al op de tweede dag vanzelf. Ik had iedereen naar buiten gestuurd, weg van het toneel, en ik bleef daar alleen – soms met een persoon vastgeketend aan een bamboebed, kwijlend en vreemde geluiden makend. Om daar te kunnen zitten heeft me zeker veranderd, en ik zei tegen mezelf: dit moet verteld worden, ik moet dit naar buiten brengen.

Nadat ik thuis kwam, werd ik benaderd door Diimex een nieuw platform dat fotografen vertegenwoordigt; ze hadden mijn werk gezien en vroegen of ik interesse had om mee te doen. Van de ene op de andere dag werd mijn Bali-werk gepubliceerd in de Daily Mail, en ik begon het aan een paar wedstrijden voor te leggen. Ik kreeg een telefoontje van de Verenigde Naties waarin ze me vroegen of ik de prijsavond in Melbourne wilde bijwonen, en aangezien ik op dat moment onderweg was, kon ik deze avond erbij passen. En toen kwam ik erachter dat Ik heb de "Best Photojournalist Award" gewonnen! Nou, ik was sprakeloos en ook geïntimideerd, aangezien alle kranten hun redacteuren en fotografen bij zich hadden, en ik was alleen en ik moest ook een toespraak houden! Al met al een geweldige ervaring, maar ik ben ook verdrietig, aangezien de meeste mensen die ik fotografeerde nog steeds worden vastgehouden, en deze prijs zou moeten gaan naar de mensen die hen daar op de grond helpen - en voor mij is dat de Suryani Instituut, zij zijn de helden. Er zijn nogal wat fotografen die nu de mensen in Pasung hebben vastgelegd, en ik ben blij dat ik deel heb uitgemaakt van een fototentoonstelling om het bewustzijn over Pasung te vergroten.

Denk jij het verschil te kunnen maken als fotograaf?

Ik geloof het wel. Ik heb onlangs een verhaal gepubliceerd op Kennedy Hill, vijf minuten van mijn huis, en ik heb meer dan zes maanden in en buiten deze gemeenschap doorgebracht. Kennedy Hill is een Aboriginal-gemeenschap in de afgelegen stad Broome in de Kimberley, Noordwest-Australië. De gemeenschap bestaat in de schaduw van de toezegging van de West-Australische premier Colin Barnett om ongeveer 100 tot 150 Aboriginal-gemeenschappen in West-Australië te sluiten. En ik herinner me dat mensen me eerst, nadat ik wat foto's had geplaatst, vroegen: "Waar is dit?" Zelfs de lokale bevolking.

Mijn ervaring is dat er altijd mensen zijn die het niet leuk vinden als je de rauwe werkelijkheid laat zien, sommige mensen hebben daar echt een probleem mee. Maar voor mij is het belangrijkste dat de mensen in het verhaal het erover eens zijn dat ik hun verhaal vertel – dat maakt het krachtig; het geeft ze een stem. Er zijn fotografen geweest, die met hun verhalen wetten konden veranderen, ik denk dat dat mijn grootste inspiratiebron is.

Bij haar kun je de fascinerende foto's van Ingetje Tadros kopen galerij on Photocircle. Voor meer informatie, updates over haar werk en meer fotografische input, bezoek zeker ook Ingetje's van de.