Jac Kritzinger werd geboren in 1976 in Kaapstad, Zuid-Afrika. Hij zegt dat zijn reislust, gevoel voor humor, workaholisme en het vermogen om de essentie van zijn onderwerp over te brengen, zijn succes als fotograaf bepalen. Kritzinger maakt deel uit van de Afrikaans fotografienetwerk, bestaande uit fotografen uit heel Afrika.
Jac Kritzinger, je hebt je veel manieren van expressie eigen gemaakt: je bent een freelance fotograaf, dichter, schrijver van korte fictie en een biograaf. Wat kun je met fotografie uitdrukken dat je niet met woorden kunt?
Zowel mijn fotografie als mijn schrijven hebben altijd tot doel uit te drukken wat niet kan worden gezegd, maar alleen kan worden gevoeld. Het is ook een kwestie van het gewone op nieuwe en opwindende manieren presenteren. Beelden hebben natuurlijk de kracht van een onmiddellijke impact op de kijker. Ik geloof niet altijd dat een beeld meer zegt dan duizend woorden, maar we zijn een visuele soort – en de beeldtaal is universeel. Uiteindelijk denk ik dat het komt doordat mijn schrijven meer over stijl gaat, terwijl mijn fotografie meer over inhoud gaat. Dat betekent natuurlijk niet dat stijl en inhoud in beide disciplines gescheiden kunnen worden.
Op je blog omschrijf je jezelf als een „ongeneeslijke introspectie“. Hoe gaan introspectie en fotografie samen?
Het kostte me behoorlijk wat tijd om op dit punt te komen, maar de laatste tijd lijk ik erg op instinct te schieten. Ik druk zelden op de ontspanknop als het kader me niets doet voelen. In die zin denk ik dat mijn artistieke werk tot op zekere hoogte het resultaat is van de naar binnen gerichte camera. Op een ander niveau kan het nadenken over de eigen plaats en het doel in de wereld een diepgaande invloed hebben op iemands werk. Voor mij kwam het op een punt waarop esthetiek, of gewoon slim of creatief zijn in mijn fotografie, niet genoeg is – ik wil op de een of andere manier een positieve verandering in de wereld teweegbrengen door wat ik doe. Makkelijker gezegd dan gedaan, wanneer men met fotografie de kost moet verdienen in een wereld die materieel gewin boven alles stelt. Fotografie dwingt je ook in situaties die je normaal gesproken zou vermijden; vaker wel dan niet, wordt u gedwongen uw eigen angsten, beperkingen en vooroordelen onder ogen te zien om de foto te krijgen die u wilt.
Je woont in Kaapstad. Als je Zuid-Afrika in drie woorden zou moeten omschrijven, welke zouden dat dan zijn? Waarom?
Triest, mooi, moedig. Het land kampt vandaag de dag nog steeds met enorme problemen, meer dan twintig jaar na de overgang naar democratie. Corruptie, wanbeheer en incompetentie in de politieke arena zijn schering en inslag. De ziel van zijn mensen, ongeacht ras en klasse, staat echter met moed en hoop tegenover de problemen waarmee het wordt geconfronteerd, politiek en anderszins. En die ziel is mooi, zo mooi als de ongelooflijk diverse natuurpracht van het land.
Je maakt deel uit van het African Photography Network, dat fotografen uit heel Afrika verenigt en presenteert. De claim van het netwerk is om "Afrikaanse fotografen te ondersteunen en te promoten die de controle over hun imago terugnemen met een meer genuanceerde weergave", aangezien "weinig regio's nog steeds zo fotografisch verkeerd worden voorgesteld als Afrika." Kun je dat wat uitbreiden voor ons?
Ten eerste, om een heel oud cliché te gebruiken: Afrika is een continent, geen land. Het is een enorm, enorm divers gebied dat bestaat uit soevereine landen en culturen die zo divers en verschillend zijn dat het de geest verbijstert. Ik denk dat de stereotiepe fotografische weergave van veel Afrikaanse landen – met de nadruk op kwesties als armoede, lijden en ziekte – is gepopulariseerd door de moderne school van documentaire fotografie, die naar mijn mening sterk afhankelijk is van schokwaarde. Ook komen de fotografen in kwestie meestal niet uit de regio. Deze verhalen moeten verteld worden om te getuigen en bewustzijn te creëren, maar een verhaal heeft altijd meer dan één kant. Ik denk dat wat de APN probeert te doen deze angstaanjagende stereotypen tegengaat met het werk van diverse, lokale Afrikaanse fotografen die hun eigen persoonlijke, artistieke visie nastreven door middel van hun werk. Het resultaat is verfrissend en inspirerend.
Je maakt ook foto's van bruiloften - wat was tot nu toe je meest interessante, meest eigenaardige of vreemdste opdracht?
Hmm, het is moeilijk om er maar één uit te kiezen. Bovenaan de lijst zou het verhaal van de AWF staan, een lokale worstelfederatie die (heel) ruwweg gebaseerd is op de WWE. Ik heb ook een keer een verhaal gedaan over blanke mensen die in zwarte townships (arme zwarte woonwijken) wonen. Elke opname van een opdracht op Robbeneiland was fascinerend en uitdagend. Ik doe gelukkig geen bruiloften meer.
Wat is de toekomst voor u?
In mijn commerciële hoedanigheid begin ik afstand te nemen van fotojournalistiek en me meer te richten op portretwerk. Ik zou ook graag meer reisopdrachten doen. Artistiek besteed ik momenteel tijd aan het publiceren van mijn eerste fotoboek, terwijl ik altijd op zoek ben naar nieuwe projecten en ideeën om me in te verdiepen. Er komt ook een nieuw dichtbundel aan.
